Leer deze sporter beter kennen.
Lees het verhaal van Steve en laat je inspireren.
Handboogschutter Steve Wijler (22) uit Horn maakte twee jaar geleden een droomdebuut in de top van het schieten. In de finale van zijn eerste wereldbekerwedstrijd versloeg hij de nummer 1 van de wereld. Inmiddels is hij niet meer weg te denken uit het Nederlands team en heeft hij een Europese titel (individueel) en een wereldtitel (team) aan zijn palmares toegevoegd.
Ik ben begonnen met handboogschieten…
“Toen ik 13 jaar oud was. Mijn vader kocht een compound boog om mee te jagen, dat is trouwens een andere discipline dan de boog waar ik mee schiet. Die boog was zo zwaar, ik kon hem niet eens uittrekken. Ik was daarna zo benieuwd naar wat ik wel zou kunnen en toen ben ik met een recurve boog gaan schieten, bij ons op de club in Horn.”
Wanneer kwam je erachter dat je talent hebt…
“Eerlijk gezegd nog steeds niet, voor mij voelt het niet zo. Ik doe gewoon mijn ding en het gaat best goed maar om nou te zeggen dat ik super getalenteerd ben.. De coaches vinden van wel maar ik zou dat nooit over mezelf zeggen. Ik voel me nog steeds dezelfde jongen als een paar jaar geleden. Ook al is mijn leven wel veel veranderd. Ik ben van Limburg naar Arnhem verhuisd en zie mijn vrienden bijna niet meer, ik ben gestopt met werken. Het handboogschieten is echt een fulltime job, eigenlijk nog wel meer want ik train zes dagen in de week en dan heb je ook nog ieder weekend wedstrijd. Dat is wel pittig, zeker in het outdoor seizoen. Maar het is het nu al waard, mijn carrière kan eigenlijk niet meer mislukken vind ik. Ik ben #1 van de wereld geweest, Europees kampioen, wereldkampioen. Alleen wil ik het wel nog een aantal jaren doorzetten. Ik zie mezelf nog wel drie Olympische Spelen doen. Maar als ik baanvulling word dan stop ik ermee.”
Ik raak geïnspireerd wanneer…
“Ik nobody’s zie winnen. Als iemand waar ik nog nooit van heb gehoord, een toernooi wint. Dat vind ik fantastisch. En zeker als het op een andere manier gaat dan gepland. Dus eigenlijk ook een beetje zoals het bij mij ging. Ik heb nooit meegedaan aan regiotrainingen, nooit bij Jong Oranje gezeten maar wel mijn eerste wereldbeker gewonnen. Vergelijkbare verhalen vind ik mooi, bijvoorbeeld ook in andere sporten.”
Mijn mooiste overwinning vind ik…
“Pfoe, dat is wel een moeilijke vraag. Ik denk dan toch mijn Europese titel afgelopen jaar, omdat ik die overwinning bewust heb beleefd. Tijdens mijn eerste wereldbeker had ik helemaal niet in de gaten dat ik won. Het duurde echt wel een maand voordat ik wist dat ik had gewonnen. Het was een roes. De ranking ronde ging heel moeizaam, werd ik echt 30e ofzo, maar alle matches won ik redelijk eenvoudig. Dus toen dacht ik, ok is dit nu alles? Een maand later besefte ik pas hoe moeilijk het eigenlijk is, toen ik er bij de volgende wereldbeker in de eerste ronde uitvloog. Tegenwoordig begrijp ik wel wat ik doe, dus dan maak je het bewuster mee.”
Lastig aan topsporter zijn vind ik…
“Heel veel op pad zijn met dezelfde mensen. Je bent veel op reis met je teamgenoten, dit zijn over het algemeen vaak dezelfde mensen. Op een gegeven moment wordt dat wel veel. Ik ben erg op mezelf en als je dan wekenlang met dezelfde persoon op een kamer zit, soms vier of vijf weken aan een stuk, dan ben je wel toe aan ruimte voor jezelf.”
Wat maakt je het meest gelukkig…
“Omringd zijn door de mensen die belangrijk voor me zijn. Ik kan bijvoorbeeld echt genieten van een weekje op de camping met mijn vriendin. Overwinningen zijn ook wel extra bijzonder als er familie en vrienden bij aanwezig zijn. Ik vind het fijn als mijn vriendin komt kijken. Sowieso als mensen die belangrijk voor me zijn ook belang hechten aan hetgeen ik doe. Dat voelt toch als een soort van waardering.”
Mijn frustratie is…
“Dat handboogschieten maar weinig aandacht krijgt. Als ik bijvoorbeeld een wereldbeker win en Max Verstappen wordt op dezelfde dag 20e bij een Grand Prix, dan staat hij met drie pagina’s in de krant en krijg ik een klein stukje. Dat is dan wel jammer. Op zich doe je je sport echt voor jezelf en maakt het niet veel uit want anderen ervan denken, maar het is wel jammer dat de sport zo weinig aandacht krijgt. ”
Mijn droom is…
“Olympisch kampioen worden. Zoals waarschijnlijk iedereen hier op Papendal. Ik ga trouwens echt alleen voor goud. Zilver is niks. Dat is bij alle wedstrijden zo. Ik kan alleen maar winnen, ik vind verliezen echt verschrikkelijk. Dan ben je niet de beste. Van verliezen kan ik echt een week slecht slapen. Het maakt eigenlijk niet uit wat het is, of het handboogschieten is of een spelletje, ik wil altijd winnen.”
Wat ik anderen wil meegeven…
“Ik vind dat je altijd moet doen waarvan jij denkt dat het goed is. Dat je altijd je gevoel moet volgen. Want zolang je doet wat goed voelt, kun je het ook volhouden. En als het niet goed voelt, dan moet je iets veranderen.”
